از شفاف اندیشی تا شکرگذاری

امروز بعد از ساعاتی خوداندیشی عمیق و کنجکاوانه در چهار موضوع ارتباط (با موجود زنده و غیر زنده)، عبادت، عشق و رنج، به این نتیجه رسیدم که شکرگذاری والاترین رفتاری ست که میتونیم انجام بدیم. به این دلیل که بعد از هر عبادتی، هر رنجی، ارتباط با هر آدمی یا حیوانی یا اشیائی، هر رنجی و عشق و محبتی که به دیگری میدیم، باید شاکر باشیم که چنین فرصت با ارزشی به ما داده شده. به این دلیل میگم فرصت ارزشمند، چون هر کدوم از این رفتارها میتونه باعث ارضای نیازهای من بشه، یا از شفاف اندیشی تا شکرگذاری...

رنج مثل یک مهمان ناخوانده ای ست که به زور خودش را مهمون خونه های ما میکنه. ما دعوتش نکردیم، ولی خودش میاد. وقتی اومد، اصرار داره که حتما به ما برای حل مسئله ای که خود ما هم نمیدونیم چی هست کمک کنه. کمکی که ما نخواستیم. ما رنج را انتخاب نکردیم ولی خواسته ما مهم نیست، چون رنج قبلا انتخابش را کرده. جالب ترین رفتارش هم اینه که برای اینکه به ما کمک کنه، شرط هم برامون میذاره. یک نفر به زور بیاد توی خونه ات، اصرار داشته باشه بهت کمک کنه، شرط هم داشته باشه! شرطش از شفاف اندیشی تا شکرگذاری...

شما زن ها یک ویژگی شگفت انگیز و خارق العاده دارین. شما عشق را می فهمین و یک هنرمند توانا هستین. اگه به شما خونه ،مواد غذایی، بچه، محیط کار یا حتی یک کشور را بدن، شما اون را به بهترین شکل ممکن پرورش میدید. من پیشنهاد میدم برای یکبار هم که شده، رهبری جهان را به زن ها بسپارند. قطعا جهانی بهتر خواهیم داشت. از شفاف اندیشی تا شکرگذاری...

کسی هست که بتواند آدمی را به یک فنجان حرف‌های شیرین سر ذوق بیاورد؟ کسی هست؟ چه کسی می تواند چنین توانمند، ثروتمند و بخشنده باشد؟ شما هستید؟ از شفاف اندیشی تا شکرگذاری...